Athos 21 mei 2016
An exciting day!
Onze laatste werkdag hier. Alleen, het regent pijpenstelen, en dat zal de hele dag, en de komende nacht, zo blijven. Pas tegen de middag, morgen, zal het opklaren. We kunnen niet werken. Als we hier nog een paar dagen zouden blijven zou het minder erg zijn om nat te worden want alles droogt wel in een paar uur zon. Maar je wilt ook geen natte spullen in je rugzak. En werken in de regen, daar hebben we geen van drieën een voorziening voor meegenomen. Het komt niet vaak voor dat het zo slecht is deze tijd van het jaar.
Dagboeknotitie
Ik sta rond halfacht op, en loop om ongeveer 8 uur de keuken in (ik had aangeboden te komen helpen). “Ah, daar ben je, kom binnen”. De monnik-keukenchef laat me zien wat er op het menu staat: spaghetti en een rode saus, waar hij me van laat proeven (lekker!). Daarbij in beslag gefrituurde balletjes met een vulling van de bloem van de courgette, en andere ingrediënten, waaronder mosterd. Erg lekker! Maar natuurlijk laat hij me niet van dit alles proeven voordat hij me heeft gevraagd of ik ter communie ga. Niet dus.
In de koude keuken zitten een monnik-kok en twee leken onder het voortdurende Jezusgebed1 courgettes te snijden en uien te pellen. “Ok, what can I do ….?” “Oh, nothing, everything is ready. Come let’s go to church”. Ik denk dat hij het gewoon leuk vond dat ik even kwam. Het is een aardige monnik, deze keukenchef. 73 jaar oud, en nog maar drie jaar hier. Hij kwam hier na het overlijden van zijn vrouw. Gewerkt in de koopvaardij en hij spreekt goed Engels.
En dat is wat er gebeurt als je hier wat langer bent, je leert een aantal van de monniken en leken kennen en dan is er tijd voor een gesprekje: de jonge monnik Augostinos (die onze liaison is wat betreft de paden, hij is één van de drie broers), de jonge keukenhulp Filaretos, een monnik waarvan ik de naam vergeten ben. En in het gastenverblijf Christos (hij spreekt Engels) en Nikolaos (77 jaar), leken. En monnik David natuurlijk, de steun en toeverlaat van Silouan 12 jaar geleden. Ik moet nog even naar hem toe.
Over vandaag valt verder weinig te zeggen. We slapen nog wat, kletsen, lunchen, schrijven en lezen. Harry inventariseert de FoMA-spullen die we -naar goed FoMA-gebruik- in het klooster achterlaten (hier hebben ze niks meer nodig de volgende keer), en dat is het. Intussen regent het maar door en is daarbij ook behoorlijk fris. Mirjam en ik moeten nog maar goed nadenken over Lapland en dan vooral over de kleding die mee moet. Gisteravond was de kennismakingsavond bij aartsbisschop Joris en misschien komt er een lijstje.
Tijdens een bijna droog momentje wandel ik naar de moestuin. In één van de kassen is David aan het werk. We praten over de tijd hier van Silouan en later terug in Amersfoort en ik maak nog wat foto’s op verzoek van Silouan.
Daarna is het tijd voor vespers. In de kerk komt monnik Païsios naast me zitten, ook één van de drie broers. Hij begint me te bevragen óf, en te beargumenteren dát, ik me moet laten dopen. “Je bent pas werkelijk orthodox als je gedoopt bent “by full emersion”. Alleen de protestantse of Room-katholieke doop, met een paar druppels water, telt niet! Ondanks het chrisma. Als ik dat later sms aan Mirjam krijg ik binnen drie minuten ongeveer zes sms’jes terug. Meer dan de hele week tot nu toe. Ik geloof dat ze dacht dat ik het werkelijk zou laten doen, maar het is alleen iets van de Athos-monniken. In de Europese landen is de doop de doop volgens het credo: “er is één doop tot vergeving van zonden”. Niet twee of meer!
Het is onze laatste dag hier. Harry en John blijven de volle twee weken voor de pathclearing. Harry gaat voor de tweede week naar Vatopedíou om zich onder te dompelen in de luxe van dat klooster. John weet het nog niet. Ik heb voor één week ingeschreven en gebruik de laatste twee dagen voor een bezoek aan Karakállou en Simonos Petrás.
- “Heer Jezus Christus, Zoon van God, ontferm u over mij (met -soms- de toevoeging: een zondaar)”. ↩︎